De K van Konijntjes

Wie houdt nu niet van ze. Die lieve wollige pluizen konijntjes. Van huis uit ben ik er mee opgegroeid. We fokte ze en hadden dan ook regelmatig nestjes. Schitterend vond ik ze. Die kale lijfjes bedekt met de haren van moeders. Niet dat ze voor de show waren, voor huiselijk geluk of dat ze verkocht werden. Nou ja ze werden wel verkocht maar dan geslacht. Dan hingen ze aan grote spijkers in de schuur te wachten op de eigenaars van de borden waar ze op zouden komen liggen. Vooral tegen kerst of andere feestdagen. Dan hing de hele schuur vol en buiten droogden op de rekken hun vachten die ook weer eens verkocht werden. We groeiden er mee op dus was het voor ons niet vreemd en ik moet zeggen, goed klaar gemaakt zijn ze heerlijk. Zelf kreeg ik ook altijd een konijn, die mocht ik zelf verzorgen. Helaas liepen ze tegen kerst altijd weg, ik in tranen maar na nieuwjaar kreeg ik dan als troost weer een nieuw konijntje. Ja later begrijp je de dingen pas en dringt het tot je door wat er in feite gebeurden.

Eenmaal op mijzelf kreeg ik een konijn die nu eens niet met kerst wegliep. Hij groeide op met een klein katje en ze waren echt een duo. Jasper en Jasmijn. Hij liep gewoon los in de kamer, ging netjes op de kattebak en speelde met de andere katten en mijn hond.

Als je ouder wordt en je gaat verdiepen in dieren, oorsprong, verzorging etc dan kom je er pas achter dat konijnen sociale dieren zijn en in groepen leven. Dat wij mensen het welliswaar leuk vinden maar dat het eigenlijk heel zielig is om een konijn alleen in een hokje te zetten en dat ze daar echt niet gelukkig mee zijn. Konijnen horen los in een groep en niet in een hokje waar ze vet gemest worden, hoe goed de bedoelingen ook zijn en hoe goed ze ook verzorgd worden. Na Jasper heb ik ook geen konijn meer genomen. Ik geniet wel van ze buiten in de natuur. Daar ben ik niet de enigste in. Mijn meiden genieten er ook van als ze de kans krijgen. Ik probeer het te vermijden maar met 3 jagerige meiden in het bos wil dat nog wel eens moeilijk zijn. Gelukkig zijn de konijnen als ze gezond zijn veel sneller en ook beter in verstoppen. Met dat snelle ben ik weer niet blij. Voor je het weet zijn de meiden kilometers ver weg en geloof mij dan denk ik echt niet meer aan de konijnen. Dan slaat de schrik om mijn hart en krijg ik hele visioenen van weg gelopen honden. Dan slaat de paniek echt toe. Ik sta mijzelf dan schor te schreeuwen wat nergens op slaat want de meiden hebben hun oren dicht gestopt en hebben hun blik maar op 1 ding gericht. Konijntjes. Dan ben ik dus op het punt beland dat ik even een gloeiende hekel heb aan die pluishuppels. Pas als de meiden onverricht terug keren en ik weer opgelucht adem kan halen verdwijnt dat gevoel van hekel weer. Moe gerend met de tongetjes op de grond komen ze enthousiast aangerend en gelukkig flapperen de oren weer helemaal zodat ze goed het woord koekje kunnen horen. Dan moet je nog een goed baasje zijn ook en ze ijverig belonen voor al die emotie die je heb moeten doorstaan en dat ze zo braaf terug gekomen zijn. Een uur later maar konijntjes...ja we vinden ze prachtig!