De D van domper en doorgaan

Gewoon doorgaan. Je kunt ook niet anders zolang je nog steeds ademt. Wat niet wil zeggen dat er geen teleurstellingen meer zijn waar je best even van slag af kan zijn. Het was een domper dat het uitje naar de Jonge Hondendag niet doorgaat. Zeker na al het werk wat ik er voor verzet had, ze deed het toch maar niet bang dat de auto naar hond ging ruiken. Wie ben ik dan om dat tegen te spreken. Ik ben een hondemens en ruik die hondengeurtjes waarschijnlijk niet meer wat niet wil zeggen dat een ander ze dan niet ruikt of daar de angst voor heb. Wat ik echter dan niet begrijp dat ze wel wilde dat ik de bewerkte foto's dan nog toestuurde. Dat hoorde bij de ruil die zij niet volbrengt. Dat is dan weer mijn manier van denken waar ik net zo goed recht heb als haar angst voor hondengeur.

Daarna afspraak met de Maatschaplijk werkster, ik ben afgewezen voor een stukje hulp. Niet omdat zij het niet konden maar omdat ze rekening moeten houden met de veranderingen rondom zorg die volgend jaar in gaan. Kortom ik ben niet ernstig genoeg in de lijst van aanvragen. Moet het doen met hulp van mensen om mij heen. Dat ik die niet heb in mijn directe omgeving, nog familie is iets waar ze geen rekening mee kunnen houden. Het is een trieste bedoeling om zo ouder te moeten worden. Dat was dus domper 2. Ja dan ben ik dus best wel even van slag. Mede ook omdat ik weet dat het niet anders zal worden. De hondentijd van hier en daar naar toe is voorbij. Het is een hoofdstuk die je afsluit en net als bij alle hoofdstukken die je afsluit kost dat altijd een stukje pijn en verdriet.

Contacten verdwijnen of zullen heel erg vervagen dat krijg je zo op afstand. Digitaal contact. Niet dat het zin heeft hier al te lang bij stil te blijven staan. De beroemde spreuk van 'het is niet anders' ligt dan gewoon op tafel. Het is een gevoel van knokken om je thuis te voelen in een nieuw leven. Niet dat het opschiet, het lijkt van alle kanten te mislukken maar in dat gevoel blijven hangen heeft geen enkele zin. We gaan gewoon door op dat punt waar de dompers liggen. Achter je laten en doorgaan. Blijven geloven in dat het beter wordt. Zo heb ik mijzelf aangemeld voor een natuur excursie. Of het leuk is weet ik niet maar ik heb in ieder geval een poging ondernomen niet bij de pakken neer te gaan zitten. dat is meer dan helemaal niets. We blijven proberen om omhoog te klimmen ook al weet ik dat het pad nog glibberig is. Ergens moet een stukje zijn waar ik houvast heb om dan naar beneden te kunnen kijken en trots te kunnen zijn dat ik toch weer een stukje verder gekomen ben. Zolang ik dat blijf geloven blijf de hoop bestaan. We zijn in ieder geval een dag verder en niet in gisteren blijven hangen. Dat op zich is al een hele overwinning. We gaan dus gewoon door.