De E van Euforie

Het is zowaar euforie wat mij overkwam vanmorgen tijdens de ochtend excursie. Normaal gesproken ben ik echt om half 7 in de morgen nog niet aan het fietsen en ook niet om 7 uur aan het wandelen dus daar begon het gevoel al op te borrelen. Ik stap ook zo vroeg niet op een groep onbekende mensen af in mijn eentje. Daar moet ik minstens mijzelf een dag op voorbereiden meestal zelfs een week als het niet langer is. Goed iedereen kwam voor het zelfde doel maar ze hadden allemaal een maatje mee. Dat waren al weer genoeg drempels waar ik over heen moest stappen. Onbekend, vreemd maar ik was er, had mij niet expres verslapen om een excuus te hebben uiteindelijk toch niet te gaan.

Om 7 uur begonnen we met wandelen, de natuur in op de vroege morgen en dat is al een belevenis. Deze tijd is ook zo mooi aan planten en bloemen en wat een rijkdom om daar zo te kunnen lopen tussen iedereen in. Het feit dat je het kan, dat het nog gratis is ook. We kwamen echter om de vogels te horen, niet om te kwebbelen. Wel vaker gewandeld maar dan wandel je met een half oor en een oog. Je ziet de dingen maar ben tegelijk met andere dingen bezig. Je merkt op, registreert het en benoemt het. Leuk spelende honden/kinderen, mooi al die dartelende honden, mooie omgeving en dan ga je vervolgens verder met gesprekken die heel ergens anders over gaan. Je hoort de dingen ook wel en kan dat evengoed benoemen, nou die vogels kwetteren er weer op los. Sommige onthouden we ook wel, duiven en merels en dan gaan we verder met onze dagelijkse bezigheden zonder er verder bij stil te staan wat of wie we nu horen. We hebben er geen tijd voor. We gaan niet zomaar stil staan om te luisteren.

Bij deze ochtend excursie, kijken met je oren moet je wel. Stilstaan, luisteren terwijl je automatisch richting het geluid gluurt. We hebben nu eenmaal graag beeld bij wat we horen. Het is een vreemde gewaar wording als plotseling iedereen stilstaat en iedereen op dat moment bezig is met precies het zelfde namelijk luisteren. De stilte die dan valt, de opwinding als je steeds meer herkent. Het is opeens niet meer alleen maar vogel geluid. Het is de merel, de koolmees, de duif, de roep van ik ben hier, terratorium afbakenen, je laten horen en gehoord worden. Van leiden en verleiden en plotseling sta je helemaal in een andere wereld waar je normaal aan voor bij loopt.  Toch na verloop van tijd verdween die Euforie weer en bleef het slechts bij een paar anderen hangen. Ik moet zeggen dat mijn blaas daar ook de schuld van was die langzaam steeds harder begon te schreeuwen van je moet, je moet maar dat doe je ook niet bij een groep vreemde mensen, voornamelijk mannen, erbij.  Maar ook mijn ogen waren de schuld. Het zag veel mooiere zaken op de grond dan turen in de lucht en niets zien behalve dan soms wat bewegende takken waar vermoedelijk de dader van het geluid zat. Na 2 uur bedacht ik mij dat ik mij met de beste wil niet voor kon stellen om dagen te gaan jagen op geluid in de hoop de desbetreffende vogel er bij in beeld te krijgen. Het is leuk voor een keertje in de zoveel tijd maar iedere dag nee. Ik bedacht mij dat ik de planten en insecten dan veel interessanter vond, dat loopt of vliegt tenminste niet weg. Toen ik dat na afloop onder het genot van een kop koffie vertelde had dat ernstige gevolgen voor mij. Wat niet wil zeggen dat het niet leuk is. Ik hou van nieuwe uitdagingen en nieuwe dingen leren. Ik hou voornamelijk van er af en toe op uit gaan ja met een excursie bv. Toch ik heb nog steeds geen auto maar ze reden regelmatig met elkaar mee en deelden de kosten. Ja breng daar maar iets tegen in dan. Ik ontdekte de euforie weer bij een groepje mensen terug die van de planten en insectengroep, om een nieuwe in hun kleine groepje te krijgen. Ik bedacht mij wat mijn doel ook alweer was, nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe doelen zoeken, af en toe de kans van even eruit zijn en dan is de natuur prachtig voor dat doel. Razendsnel bepaalde mijn hersens dat als het moest met al dat gewandel de meiden best een keer een paar uurtjes of een dagje alleen konden zijn. Intussen vormden mijn lippen de glimlach van ja lijkt mij heel leuk en dat kleine seintje van mijn lichaam bezorgden andermans vingers de kriebels en een balpen en met sierige letters schreven ze mjn naam op de lijst van de werk groep planten en insecten. Pas op de fiets terug naar huis kwam bij mij de euforie terug. Wie weet ga ik het nog leuk vinden ook. Ik heb het de meiden nog niet verteld, ze merken het vanzelf. Mijn facebookvriendjes ook nog niet. Nu worden ze al gebombadeerd met mijn meiden en hun foto's als ik ze ga vertellen dat er straks wellicht allerli bloemen en insecten bij komen..... ach gewoon niks zeggen. Ze merken het vanzelf :-).